Dapper genoeg voor een rover op de arm

Met ingehouden adem keek de zaal vol kinderen toe. De prachtige Amerikaanse woestijnbuizerd van amper een jaar oud moest voor het eerst zijn kunsten vertonen. Niet buiten in de open lucht, maar binnen in het Meester Siebelinkhuis. Vliegen van de arm van assistent Chantal naar de gehandschoende hand van valkenier Gerrit Zandvoort. Even ging ’t mis en botste ze tegen een raam. Ooooooh, klonk het medelevend. Maar Rico herstelde zich snel, klapwiekte met een paar fikse slagen terug naar ‘de baas’ en peuzelde haar beloning op.

De roofvogelshow met Rico de woestijnbuizerd, de komische witruggier Guus die zo grappig kon lopen, Betsy de batteleurarend en nog veel meer imposante rovers was het hoogtepunt van de eerste week van de twee weken vakantiedagopvang voor kinderen uit het speciaal onderwijs bij De Klup Twente. Er konden dit keer door de strenge Coronamaatregelen wat minder kinderen aan deelnemen dan andere jaren, maar er kwamen dagelijks toch tussen de 20 en 25 kinderen naar het Meester Siebelinkhuis.
Andere jaren bood De Klup in de vakantie een leuke mix van activiteiten in het Siebelinkhuis en excursies en uitjes. De laatste twee werden uit het programma geschrapt. In plaats daarvan zorgde De Klup voor spannende – en educatieve – activiteiten op eigen terrein. Zoals de roofvogelshow van de Valkerij Rijssen, die met zeven grappige, mooie, intelligente en indrukwekkende uilen, gieren en adelaars een show kwam geven waar niet alleen de kinderen maar ook de begeleiding veel van opstak. Leuke wetenswaardigheden zoals de bergkarakara die kwaakt als een eend maar kleuren herkent. Iedereen moest lachen omdat de Karakara slipte op de gladde vloer toen hij lekkernijen onder witte bekertjes zocht. Zandvoort vertelde ook dat zijn Siberische oehoe heel sterk is en zelfs vossen kan vangen, dat kerkuil Blosje zwarte ogen heeft, waaruit je kunt afleiden dat ze ’s nachts jaagt en dat de Amerikaanse zeearend in het logo van Amerika staat.
De kinderen hingen aan z’n lippen. De meest dappere jongens en meisjes durfden het aan om een adelaar, buizerd of uil op hun arm te laten landen. De prachtige oehoe werd met ontzag en bewondering geaaid en de glimlach verdween niet meer van de gezichtjes. Ook niet toen na een uur en spelletjesprogramma werd hervat en de vogels weer in de wagen van Zandvoort verdwenen.